CZY NADAL OBOWIĄZUJĄ ZALECENIA BERMANA? ( TYTUŁ „WARSZAWSKIEJ GAZETY„ 22 MARCA 2013 R.).
W kwietniu 1945 roku wygłosił przemówienie (TAJNY REFERAT TOW. JAKUBA BERMANA WYGŁOSZONY NA POSIEDZENIU EGZEKUTYWY KOMITETU ŻYDOWSKIEGO): […]
Tekst TAJNEGO REFERATU TOW. JAKUBA BERMANA jest przedrukiem z książki „O Narodowych Siłach Zbrojnych ” płk. dypl. Stanisława Żochowskiego, byłego Szefa Sztabu Dowództwa Sił Zbrojnych. Wyd. Retro,Lublin, 1994
„WARSZAWSKA GAZETA” JAKUB BERMAN TAJNE PRZEMÓWIENIE
JAKUB BERMAN: (ur. 23 grudnia 1901 w Warszawie, zm. 10 kwietnia 1984 w Warszawie) – żydowski działacz komunistyczny,
— wiceprezes Rady Ministrów, poseł na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, członek Komisji Wojskowej Biura Politycznego KC PZPR, nadzorującej ludowe Wojsko Polskie od maja 1949 roku.
Urodził się w Warszawie w rodzinie żydowskiej, jako syn Isera (Izydora) i Guty (Gustawy).
Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim.
— W 1924 roku został członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej, a w 1928 roku – Komunistycznej Partii Polski (KPP).
— Po niemieckim najeździe na Polskę w 1939 roku zbiegł do Związku Sowieckiego.
W 1941 roku został jednym z redaktorów „Sztandaru Wolności” – organu Komunistycznej Partii Białorusi. — W latach 1941 – 1943 był kierownikiem polskiego kursu w szkole komunistycznej w Kusznarenkowie, szkoląc działaczy Polskiej Partii Robotniczej. — W grudniu 1943 powołano go na sekretarza wydziału krajowego Związku Patriotów Polskich (ZPP), z Wandą Wasilewską prezesem ZPP.
Współorganizator Centralnego Biura Komunistów Polskich oraz Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego (PKWN) w ZSRS (1944), w latach 1944 – 1948 członek Biura Politycznego PPR, — następnie do maja 1956 członek Biura Politycznego PZPR, w latach 1952–1954 członek Prezydium Rady Ministrów, — a w latach 1954–1956 wiceprezes Rady Ministrów.
Uchwałą Prezydium KRN z 19 lipca 1946
„w wyróżnieniu zasług na polu dwuletniej pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju”
— został odznaczony Krzy-żem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.
W latach 1949–1954 był członkiem Komisji Biura Politycznego KC PZPR ds. Bezpieczeństwa Publicznego, nadzorującej aparat represji stalinowskich w Polsce, — współodpowiedzialny za zbrodniczą działalność Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego.
— Koordynował przygotowywania licznych procesów politycznych, prześladowania kilkusettysięcznej rzeszy członków AK i NSZ.
W drugiej połowie lat 40. XX wieku tak umocnił swoją pozycję, że stanowił wraz z Bolesławem Bierutem i Hilarym Mincem trójkę stanowiącą najściślejsze kierownictwo PZPR.
W kwietniu 1945 roku Jakub Berman był sekretarzem stanu Rady Ministrów, członkiem Biura Politycznego PPR, członkiem Tymczasowego Rządu Jedności Narodu i sekretarzem Polej Syjonu.
Bez zajmowania eksponowanych stanowisk, kierował ideologią partii komunistycznej oraz aparatem terroru. — Był uważany za tzw. szarą eminencję.
Miał kierowniczy udział w morderstwach politycznych wspólnie z ministrem bezpieczeństwa publicznego generałem dywizji Stanisławem Radkiewiczem.
Od 1928 roku żonaty z Gustawą z d. Grynberg (1900–1978), z którą miał córkę Lucynę (ur. 1929), — żonę Feliksa Tycha.
— Feliks Tych (ur. 31 lipca 1929 w Warszawie) – żydowski historyk i publicysta, w latach 1995–2006 dyrektor Żydowskiego Instytutu Historycznego.
W latach 1971–1987 pracował w Centralnym Archiwum Komitetu Centralnego PZPR.
Jakub Berman zmarł w Warszawie. Pochowany jest na Cmentarzu Wojsko- wym na Powązkach.
W kwietniu 1945 roku wygłosił przemówienie
(TAJNY REFERAT TOW. JAKUBA BERMANA WYGŁOSZONY NA POSIEDZENIU EGZEKUTYWY KOMITETU ŻYDOWSKIEGO):
„Żydzi mają okazję do ujęcia w swoje ręce całości życia państwowego w Polsce i rozszerzenia nad nim swojej kontroli.
Nie pchać się na stanowi- ska reprezentacyjne. — W ministerstwach i urzędach tworzyć tzw. drugi garnitur.
— Przyjmować polskie nazwiska. Zatajać swoje żydowskie pochodzenie.
Wytwarzać i szerzyć wśród społeczeństwa opinie i utwierdzić go w przekonaniu, że rządzą wysunięci na czoło Polacy, a Żydzi nie odgrywają w państwie żadnej roli.
Celem urabiania opinii i światopoglądu narodu polskiego w pożądanym dla nas kierunku,
— w rękach naszych musi się znaleźć w pierwszym rzędzie propaganda z jej najważniejszymi działami – prasą, filmem, radiem.
W wojsku obsadzać stanowiska polityczne, społeczne, gospodarcze, wywiad.
— Mocno utwierdzać się w gospodarce narodowej.
W ministerstwach na plan pierwszy przy obsadzaniu Żydami wysuwać należy: — Ministerstwo Spraw Zagranicznych, Skarbu, Przemysłu, Handlu Zagranicznego, Sprawiedliwości. — Z instytucji centralnych — centrale handlowe, spółdzielczość.
W ramach inicjatywy prywatnej, utrzymać w okresie przejściowym silną pozycję w dziedzinie handlu.
W partii zastosować podobną metodę — siedzieć za plecami Polaków, lecz wszystkim kierować.
Osiedlanie się Żydów powinno być przeprowadzone z pewnym planem i korzyścią dla społeczeństwa żydowskiego.
— Moim zdaniem, — należy osiadać w większych skupiskach, jak: Warszawa, Kraków; w centrum życia gospodarczego i handlowego: Katowice, Wrocław , Szczecin, Gdańsk, Gdynia, Łódź, Bielsko.
Należy również tworzyć typowe ośrodki przemysłowe i rolnicze, głównie na ziemiach odzyskanych, nie poprzestając na Wałbrzychu i Rychbachu – (obecnie Dzierżoniów).
— W tych ośrodkach możemy przystosować przyszłe kadry nasze w tych zawodach, z którymi bylibyśmy słabo obeznani.
Uznać antysemityzm za zdradę główna i tępić go na każdym kroku.
Jeżeli stwierdza się, że jakiś Polak jest antysemitą, — natychmiast go zlikwidować przy pomocy władz bezpieczeństwa lub bojówek PPR jako faszystę, — nie wyjaśniając organom wykonawczym sedna sprawy.
Żydzi muszą pracować dla swego zwycięstwa, — pracując jednocześnie nad zwycięstwem i gruntowaniem komunizmu w świecie,
— bo tylko wtedy i przy takim ustroju naród żydowski osiągnie najwyższą pomyślność i zabezpieczy sobie najsilniejszą pozycję.
Są niewielkie widoki na to, by doszło do wojny.
— Jeśli Ameryka zacznie się szybko socjalizować, — to tą drogą, mniejszych lub większych wstrząsów wewnętrznych i tam musi zapanować komunizm.
Wtedy reakcja żydowska, która dziś trzyma z reakcją międzynarodową — zdradzi ją i uzna, — że rację mieli Żydzi stojący po drugiej stronie barykady.
Podobny przypadek współdziałania Żydów całego świata, wyznających dwie rożne koncepcje ustrojowe — komunizm i kapitalizm — zaistniał w ostatniej wojnie.
— Dwa największe mocarstwa światowe, całkowicie kontrolowane przez Żydów i będące pod ich wielkim wpływem, — podały sobie ręce.
Trud Żydów pracujących wokół Roosevelta doprowadził do tego, że USA wspólnie z ZSRR wystąpiły zbrojnie do walki przeciwko Europie środkowej, gdzie była kolebka nowej idei, opartej na nienawiści do Żydów.
Zrobili to Żydzi, — gdyż wiedzieli, że w przypadku zwycięstwa Osi, a głównie hitlerowskich Niemiec, które doskonale przejrzały plany polityki żydowskiej, — niebezpieczeństwo rasizmu stanie się w USA faktem dokonanym i Żydzi znikną z powierzchni świata.
— Dlatego też Żydzi sowieccy poświęcili dla tego celu krew narodu rosyjskiego, — a Żydzi amerykańscy zaangażowali swoje kapitały.
Należy się liczyć z dalszym napływem Żydów do Polski, — ponieważ na terenie Rosji jest jeszcze dużo Żydów.
Przed wkroczeniem Niemców, w poszczególnych miastach ZSRR było kilka skupisk Żydów polskich: Charków – 36.200, Kijów – 17.800, Moskwa – 53.000, Leningrad – 61.000, w zachodnich republikach 184.730.
Żydzi skupieni w tych ośrodkach to przeważnie inteligencja żydowska, dawne kupiectwo żydowskie.
— Element ten jest obecnie szkolony w ZSRR. — Są to kadry budowniczych Polski — tzn. zgodnie z projektem Politbiura
— fachowcy ci obsadzać będą najważniejsze dziedziny życia w Polsce, a ogół Żydów będzie rozlokowany głownie w centrach kraju.
Stara polityka żydowska zawiodła. — Obecnie przyjęliśmy nową, zespalającą cele narodu żydowskiego z polityką ZSRR.
— Podstawową zasadą tej polityki jest stworzenie aparatu rządzącego, złożonego z przedstawicieli ludności żydowskiej w Polsce.
Każdy Żyd musi mieć świadomość, — że ZSRR jest wielkim przyjacielem i protektorem narodu żydowskiego, — że jakkolwiek liczba Żydów w stosunku do stanu przedwojennego uległa olbrzymiemu spadkowi, — to jednak dzisiejsi Żydzi wykazują większą solidarność.
— Każdy Żyd musi mieć wpojone to przekonanie, — że obok niego działają wszyscy inni, owiani tym są mym duchem prowadzącym do wspólnego celu.
Kwestia żydowska jeszcze jakiś czas będzie zajmowała umysły Polaków, — lecz ulegnie to zmianie na naszą korzyść, gdy zdołamy wychować choć dwa pokolenia polskie.
Według danych wojewódzkiego Komitetu Żydowskiego — na terenie Śląska Górnego i Dolnego jest obecnie ponad 40.000 Żydów.
— Około 15.000 Żydów ma być zatrudnionych w osadnictwie. — Powiat Rychbach (Dzierżoniów) i Nysa są przewidziane do tych celów.
Akcja osadnicza jest finansowana z żydowskich funduszy zagranicznych i państwowych.
Żydzi celowo tworzą nową, choć chwilowo nieznaczną koncentrację elementu żydowskiego, — kładąc podwalinę pod zawód rolnika i robotników przemysłowych.
— Jest to budowanie podłoża szerszych celów politycznych.”
Polak, który wykradł i opublikował stenogram referatu Bermana, został skazany na karę śmierci, zmienioną w drodze łaski na karę dożywotniego więzienia.
Tekst TAJNEGO REFERATU TOW. JAKUBA BERMANA jest przedrukiem z książki „O Narodowych Siłach Zbrojnych ” płk. dypl. Stanisława Żochowskiego, — byłego Szefa Sztabu Dowództwa Sił Zbrojnych. Wyd. Retro, Lublin, 1994.
Dowództwo Operacyjne Sił Zbrojnych – organ wykonawczy Szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego w zakresie planowania i dowodzenia wojskami operacyjnymi Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej — polskimi kontyngentami wojskowymi oraz innymi wydzielonymi jednostkami wykonującymi działania w ramach operacji wojskowych poza granicami Polski (operacje reagowania kryzysowego).
Decydujące znaczenie dla sytuacji w stalinowskim Ministerstwie Bezpieczeństwa Publicznego miał fakt, że
— głównym i niekontrolowanym przez nikogo w Polsce nadzorcą bezpieki w Biurze Politycznym KC PPR, a później Biurze Politycznym KC PZPR — był żydowski komunista Jakub Berman,
— niezwykle dynamiczny i bardzo inteligentny „morderca zza biurka”.
To on był też faktycznie osobą „numer jeden” w komunistycznym establishmencie w Polsce, „szarą eminencją” ówczesnej władzy, — spychając w cień dużo mniej inteligentnego i bezbarwnego Bieruta.
A przede wszystkim posiadając dużo lepsze od niego kontakty na Kremlu, — w odróżnieniu od rządzącego Węgrami krwawego Mátyása Rákosiego, (właściwie Mátyása Rosenfelda) – węgierskiego komunistę pochodzenia żydowskiego i sekretarza generalnego Węgierskiej Partii Robotniczej.
Berman nie pchał się jednak na czołowe stanowisko w Polsce. Jak później wyznał w rozmowie z Teresą Torańską (por. jej książkę „Oni”):
„Zdawałem sobie jednak sprawę, — że najwyższych stanowisk jako Żyd, objąć, albo nie powinienem, albo nie mógłbym (…). — Faktyczne posiadanie władzy nie musi wcale iść z eksponowaniem własnej osoby.
— Zależało mi, żeby wnieść swój wkład, — wycisnąć piętno na tym skomplikowanym tworze władzy, jaki się kształtował, — ale bez eksponowania się. — Wymagało to naturalnie pewnej zręczności”.
Wycisnął rzeczywiście straszne piętno na wszystkim, czym kierował, — będąc głównym dysponentem krwawych bezpieczniackich rozpraw z narodem polskim.
Dysponując potężnymi dźwigniami władzy — był od początku bezwzględnym rzecznikiem stosowania polityki „twardej ręki”.
Już jesienią 1945 roku mó-wił:
— „(…) Należy utrzymać silną rękę nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz w stosunku do administracji, członków partii itp. — Twarda ręka w bezpieczeństwie może wiele pomóc (…)”.
Inspirował maksymalne stosowanie przemocy wobec PSL-owskiej opozycji, bez przebierania w środkach.
W wystąpieniu na posiedzeniu Biura Politycznego KC PPR — bezpośrednio po skrajnym zafałszowaniu przez komunistów wyborów ze stycznia 1947 roku mówił:
— „(…) Zmobilizowałem wszystkie siły nacisku moralnego i fizycznego. — Gdyby świat dowiedział się o prawdziwych wynikach wyborów na całym obszarze Polski, — przypuszczono by na nas atak (…)”.
Berman ponosi zdecydowanie największą odpowiedzialność za krwawy terror doby stalinizmu w Polsce, który nadzorował przez „swoich” ludzi, w bezpieczniackim syndykacie zbrodni, stalinowskich zbrodniarzy, głównie:
- Romana Romkowskiego, (właściwie Nasiek (Natan) Grinszpan-Kikiel vel Natan Grünsapau–Kikiel, Feliks, Ernest, Jaszka)– żydowskiego działacza komunistycznego, generała brygady bezpieczeństwa publicznego Polski Ludowej,
- Józefa Różańskiego , — (właściwie Józefa Goldberga, po wojnie używającego imienia Jacek, jak i Józef) – prawnika, żydowskiego oficera NKWD i MBP, posła na Sejm Ustawodawczy, — brata Jerzego Borejszy,
- Anatola Fejgina – żydowskiego działacza komunistycznego, wysokiego funkcjonariusza aparatu bezpieczeństwa PRL.
Berman koordynował przygotowania setek procesów politycznych, prześladowania kilkusettysięcznej rzeszy członków Armii Krajowej, Batalionów Chłopskich i Narodowych Sił Zbrojnych — oraz bezwzględną, systematyczną walkę z Kościołem.
— Dyrektorom departamentów w MBP wielokrotnie zarzucał, — że nie doceniają
— „roli kleru w dywersji przeciw naszej partii”.
W przemówieniu na radzie partyjnej w marcu 1949 roku akcentował, że centralnym zagadnieniem — jest rozwój agentury bezpieczeństwa, którą trzeba rozbudowywać z całym uporem.
Zdecydowanie zwalczał jakiekolwiek próby uwzględnienia narodowej specyfiki w polityce PPR, — szczególnie ostro przeciwstawiając się tego typu przejawom w działalności Władysława Gomułki.
Należał do głównych rzeczników rozprawy z gomułkowszczyzną, atakując ją jako niebezpieczne — „odchylenie prawicowo-nacjonalistyczne”.
Po sfabrykowanym procesie byłego komunistycznego ministra spraw wewnętrznych Laszló Rajka i straceniu go jako rzekomego „agenta Tito”,
— wystąpił na naradzie w KC PZPR solidaryzując się z katami Rajka i zapowiadając szukanie „polskich Rajków”.
Prowadził konsekwentną politykę sowietyzacji i rusyfikacji polskiej kultury, — dążąc do wytrzebienia polskiego narodowo-katolickiego sposobu myślenia.
Ze względu na równoczesne łączenie przez Bermana nadzoru nad bezpieczeństwem i kulturą — popularne stało się cyniczne powiedzenie, że odtąd w malarstwie dopuszczone będą wyłącznie trzy kierunki:
— „fornalizm, ubizm i represjonizm”.
Realizując za parawanem systemu komunistycznego skrajnie szowinistyczną politykę żydowską i tępiąc najlepszych polskich patriotów, — nie zważał na konkretne zasługi represjonowanych w akcji ratowania Żydów.
— Bardzo wymowny pod tym względem był taki oto dialog Teresy Torańskiej z Jakubem Bermanem:
Torańska: – A zamykanie? — Na przełomie 1948/1949 aresztowaliście członków AK-owskiej Rady Pomocy Żydom „Żegota”.
Berman: — No tak, objęło się szeroką gamą wszystkie organizacje związane z AK.
Torańska: – Proszę pana! — UB, w którym wszyscy, lub prawie wszyscy dyrektorzy byli Żydami, aresztuje Polaków za to, że w czasie okupacji ratowali Żydów, — a pan twierdzi, że Polacy są antysemitami, — nieładnie.
Berman: — Źle się stało. — Na pewno źle się stało
(T. Torańska „Oni”, wyd. podziemne „Przedświt”, Warszawa 1985, s. 237).
Usunięty w maju 1956 r. z kierownictwa partii i rządu, — ostatecznie uniknął jakiejkolwiek kary — (poza usunięciem go w maju 1957 r. ze składu KC i partii).
Przez wiele lat spokojnie pracował jako recenzent-konsultant w redakcji historycznej partyjnego wydawnictwa “Książka i Wiedza”.
Co więcej, — ten największy zbrodniarz PRL-owski — za rządów gen. Jaruzelskiego w grudniu 1983 roku został odznaczony w Sejmie Medalem Krajowej Rady Narodowej.
Nawet po dziesięcioleciach, Berman, — krwawy morderca zza biurka, — nie odczuwał żadnych wyrzutów sumienia za zbrodnie popełnione na Polakach przez Żydów.
— Przeciwnie, dalej oskarżał Polaków o antysemityzm.
Według Lebiediewa:
„Bierut był całkowicie izolowany przez Bermana, Minca i Zambrowskiego, którzy w rzeczywistości sprawowali władzę i podejmowali kluczowe decyzje”.
I ten fakt sowiecki ambasador uważał za wielce niepokojący, ponieważ
— „tacy kierowniczy działacze polscy jak Berman, Minc i Zambrowski — nie uwolnili się od przesądów nacjonalistycznych”.
Lecz w tym przypadku bynajmniej nie chodziło o nacjonalizm polski.
— Według Lebiediewa — przywódcą tej grupy był Jakub Berman.
Ten cytat pochodzi z tajnego raportu ambasadora ZSRR w Polsce Wiktora Lebiediewa do Wiaczesława Mołotowa z 10 lipca 1949 roku.
Literatura, źródła, cytaty:
Bogdan Musiał, Moskwa wybiera Bermana, — Rzeczpospolita, 18 kwietnia 2009
http://forum.dlapolski.pl/viewtopic.php?t=926 http://www.jerzyrobertnowak.com/ http://polonuska.wordpress.com/ http://pl.wikiquote.org/wiki/Jakub_Berman
TEKST UKAZAŁ SIĘ W „WARSZAWSKIEJ GAZECIE” 22 MARCA 2003 R.
Za; http://www.fronda.pl/blogi/prawda-o-nobliscie/warszawska-gazeta-jakub-berman-tajne-przemowiene,33200.html / 30.03.2013
Mieczysław Jagielski – działacz komunistyczny. W latach 1971–1981 był członkiem Biura Politycznego KC PZPR, w 1970–1981 był wicepremierem. Mural w Gdańsku, na wiadukcie ul. Okopowej, przedstawia Mieczysława Jagielskiego podpisującego porozumienia sierpniowe w Gdańsku, w dniu 31 sierpnia 1980./commons.wikimedia.org/Artur Andrzej
- Zdjęcia dod. emjot
Za: https://forumemjot.wordpress.com/2013/09/21/warszawska-gazeta-jakub-berman-tajne-przemowiene/
Data publikacji: 21.09.2013
